Profesor Maciej Kurpisz – kierownik Zakładu Biologii Rozrodu i Komórek Macierzystych, absolwent Akademii Medycznej w Poznaniu (1980), tytuł doktora n. med. uzyskał w 1982 roku na tej samej Uczelni, dra hab. n. med. w Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej PAN we Wrocławiu (1989), profesora n. med. w 1996 roku. Wielokrotnie przebywał na stażach w renomowanych instytutach zagranicznych (m.in. Wielka Brytania, USA, Niemcy, Japonia). W latach 1989-1993 organizował nowy zespół naukowy, w roku 2003 przemianowany w Zakład Biologii Rozrodu i Komórek Macierzystych.
Jest doktorem honoris causa najstarszej uczelni medycznej na Ukrainie, Lwowskiego Uniwersytetu Medycznego, odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla rozwoju nauki.
W centrum zainteresowania profesora znajdują się zagadnienia niepłodności z uwzględnieniem andrologii oraz genetyki i immunologii a także medycyny przeciwstarzeniowej, w skład której wchodzi medycyna regeneracyjna z zastosowaniem komórek macierzystych.
Dorobek publikacyjny obejmuje ponad 400 prac naukowych, z czego ponad połowa referowana jest w bazie PubMed, w tym 13 pozycji książkowych i/lub monografii. Publikował m.in. w Fertility and Sterility, Molecular Human Reproduction, Genes and Immunity, Circulation, European Heart Journal, American Heart Journal, Nature Clinical Practice, Cell Transplantation, International Journal of Cardiology, New England Journal of Medicine i in., i należy do grona uczonych polskich legitymujących się liczbą ponad 2000 cytowań w literaturze światowej, a index Hirscha – 27.
Światowa aktywność prof. Kurpisza przekłada się na ponad 500 doniesień zjazdowych (w tym samych wykładów na międzynarodowych sympozjach ok. 150), przewodniczenie ok. 90 sesjom naukowym, ponad 50 proszonych wykładów uniwersyteckich, m.in. w Bostonie (Harvard Medical School), Los Angeles (Cedars Sinai Medical Center), Cleveland oraz Japonii, Danii, Niemczech i Wielkiej Brytanii i in.
Był organizatorem bądź współorganizatorem ponad 50 międzynarodowych i krajowych imprez naukowych.
Na uwagę zasługuje ponad 10-letnia współpraca z Lwowskim Uniwersytetem Medycznym i towarzyszącymi mu ośrodkami niepłodności na terenie zachodniej Ukrainy (Lwów, Rowno, Iwano-Frankowsk, Czerniowce, Łuck).
Był opiekunem naukowym 2 habilitacji (w tym 1 zagranicznej), 13 doktoratów i 30 magistrantów.
Od roku 1989 zgromadził dla swojego Zespołu 66 projektów badawczych, w tym 57 krajowych (m.in. z KBN, Ministerstwa Zdrowia, Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Fundacji Polpharma, Narodowego Centrum Badań i Rozwoju i Narodowego Centrum Nauki) oraz 9 grantów międzynarodowych, w tym 1 grant Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, Genewa), 2 granty z The Wellcome Trust (Wielka Brytania), 1 grant NATO/Collaborative Linkage Grant (Bruksela) oraz wieloośrodkowy grant SSA Komisji Europejskiej.
Jest członkiem licznych towarzystw naukowych krajowych i międzynarodowych. W roku 1996 utworzył ESTRADI (European Society for Reproductive and Development Immunology), którego był sekretarzem, a następnie prezydentem-elektem, a w latach 2000-2006 prezydentem. W roku 2007 doprowadził do powołania jednego, zunifikowanego ruchu immunologii rozrodu w Europie ESRI (European Society for Reproductive Immunology), którego był prezydentem-elektem (2007-2009), a od 2010-2013 pełnił funkcję prezydenta ESRI. Obecnie jest przewodniczącym Sekcji Kardiologii Eksperymentalnej Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego.
Był dwukrotnie Prezesem Polskiego Towarzystwa Immunologii Doświadczalnej i Klinicznej, od roku 1997 jest nieprzerwanym Przewodniczącym Komisji Biologii Rozrodu Komitetu Genetyki Człowieka i Patologii Molekularnej PAN, w wyniku działalności której jest rzeczoznawcą MEN w zakresie edukacji seksualnej i ekspertem Zespołu ds. Bioetyki przy Ministerstwie Zdrowia.
Prof. Kurpisz jest pionierem medycyny regeneracyjnej w Polsce, otrzymał liczne nagrody za próby kliniczne poświęcone leczeniu z zastosowaniem komórek macierzystych pochodzenia mięśniowego. W 2002 roku pierwsze w Polsce i 2-gie w świecie podanie mioblastów do pozawałowego mięśnia sercowego przy okazji operacji na otwartym sercu, w 2007 roku pionierska w świecie próba kliniczna z podaniem przezskórnym mioblastów do pozawałowego mięśnia sercowego przez żyłę wieńcową, w 2009 roku pionierska w świecie próba kliniczna z podaniem mioblastów w kardiomiopatii poza niedokrwiennej, w 2010 roku pionierska próba regeneracji zwieracza odbytu, a w 2010-2012 pionierska w świecie próba kliniczna z genetycznie modyfikowanymi komórkami mięśniowymi do pozawałowego mięśnia sercowego.
